Jan Czykwin      Jan Czykwin - poeta, tłumacz, historyk literatury, profesor, doktor habilitowany nauk humanistycznych w dniu 13 kwietnia 2007 r. był gościem Gminnej Biblioteki Publicznej. Na spotkanie z znaną postacią przybyli uczniowie klas I - III gimnazjum z Zespołu Szkół w Dubiczach Cerkiewnych, którzy przygotowali wystawę twórczości poety (wydane książki) i prezentację jego wierszy. Spotkanie prowadziła Pani Halina Treszczotko, nauczyciela języka białoruskiego w Zespole Szkół. Po części oficjalnej Pan J. Czykwin zapoznał młodzież z etapami swojej twórczości. Od pierwszego rysunku podpisanego wierszem poprzez dzieciństwo spędzone w rodzinnej wiosce, naukę w szkole średniej, czas studiów i pracy zawodowej. Wspomniał także o debiucie literackim na stronach "Niwy" (1957 r.) oraz tworzonej poezji, która wyszły spod jego pióra. Wiele wierszy związanych jest z Dubiczamy, w których poeta się urodził i spędził najpiękniejsze dni życia. Na koniec spotkaniamłodzież zadawała pytania, zarówno dotyczące twórczości literackiej jak i pracy tłumacza oraz naukowca. Spotkanie zakończyło się podziękowaniami oraz wpisem do księgi pamiątkowej Szkoły oraz krótką wędrówką w przeszłość - zwiedzanie starego budynku szkoły, gdzie kiedyś mieściły się sale lekcyjne a obecnie jest Izba Kultury. Więcej o poecie: www.bialorus.pl pl.wikipedia.org pbl.ibl.poznan.pl autary.iig.pl po wpisaniu hasła Jan Czykwin Warto przeczytać ...! JAN CZYKWIN - Wiersze Fenomen dnia Dzień się starzeje... niby brulion gorze I w proch się spopiela fenomen dnia. A popiół - co nam przynieść może? Dzień się starzeje i wszystko z nim się zmienia: Studnia i wiadro, i woda studzienna, Dróżka do domu, ścieżka do strumienia; Ojcowska głowa starsza i usta matki więdną Tak, jak dziewczęce piersi i jak ogrodów piękno, Starzeje się nam jadło i nić przędziwa cienka; Ulica się starzeje, sąsiedzi, złość i donos, Każdy spośród ministrów i biurokratów grono, Idole na portretach - za życia i po zgonie; Idee postarzały, i radość, i ból duszy, I postarzała troszkę ogromna pustka ciszy, I całkiem się zestarzał hymniczny ton klawiszy. Dzień się starzeje... Z nim - starość snu i ducha, Światło ucichło, muzyki muszej słucha, Starzeje się słońce, dogasa ognia smuga. Ja, w dziuplę zagnany, w ciemności niby sowa, To prawdę, to znów fałsz mackami anten łowię Czując, jak z drobin szklistych odrasta dnia fenomen. Przełożyła Elżbieta Feliksiak Asymetria Nie odkładaj mi na potem Swoim życiem mego życia, Gdy lipcowy miód jak złoto. Ten świat ja lubię i kocham. Żal, że ma tyle utrapień. Tęsknię za jego pieszczotą. Przełożył Franciszek Kobryńczuk Ostatnia wieczerza Położyła matka na ustach znak krzyża I zaczęła niby się modlić, Niby rozwiązywać węzełki swego życia Z pomocą narzekań cichych i pogodnych. Poobrywanych wspomnień pasma wisiały. Ojciec leżał w łóżku przeżyty, zsiwiały, W gorącej pościeli, chłodem śmierci owiany. Przedmioty podczas spóźnionej wieczerzy Niesymetryczne zęby szczerzyły. Drewniany smutek szmaragdem się szerzył, Plamami z kątów wyłaził i kwitł wybujały I tak poruszał wnętrze tej ciemnej pieczary, Że światła było już mniej niż mało. Ciało wchłonęło swej drogi ostatek szary. Niedopite powietrze w szklance zostało. Przełożył Franciszek Kobryńczuk *** Dawno umarły ojciec polem idzie. On orze. On i pług. On i skiba roli. I ziarno, I odblask odległego raju. Oczy, jakimi patrzy na świat, To te same oczy, co go oglądają. Z płachty owsa bierze garść I zasiewa tamtą stronę, Gdzie od dawna wieczność trwa. Przełożył Marian Jurgowski                     a potem sięgnąć po inne wiersze ...!